Önce bir boşluk hissi!
Kaybolmuş, kaybetmiş gibi..!
Hiç görmemiş, bilmemiş...
İstememiş,
Sevmemiş gibi..!
Kabullenilmeyen bir yenilgi mi?
Tevekküle kanat açıp,
Ufukta kaybolmak belki...
Sonra ki zamanlar mı?
"Sonra" hiç olmaz aslında,
Ondan sonrası...
Onda, anda kalırsın...
İnsanlar bilinen zamanda,
Sen, hep onda, anda yaşarsın...
Günlerin yeknesaklığı içinde,
Yaşıyormuş gibi,
Kürek mahkûmu olmuş ruhunla dertleşir,
Akan ırmaklarına teselli setler uydurursun...
O boşluk hissini sadece,
Islattığın şarkıların yankısıyla,
Kırık kaleminin gölgesine kaçarak
Bastırmaya çalıştıkça,
Boşluk daha da büyür...
Beslenir hüznünden...
Boşluk büyür, günler küçülür...
Hasret büyür, ömür küçülür...
Hasret büyür,
Büyür, kocaman olur boşluk...
