Hayat, yaşadıkça ne çok şey öğretti de bir sensizliği öğretemedi!
Şiire benzer şeylere musallat oldum!
Şarkılarla teselli bulup, avundum!
Ne kitabımın ne de Kentparkın içinden çıkıp bana koşmadın, koşamadın!
Her akşamüstü güneşi uğurlarken,
Gönlümün kapısını çalar hüzünlü gölgeler!
Sensizliğe sarılıp, sessizce ağladım!
Dualarca kalbin için yalvardığım,
Birbirinin kopyası günlerde tevekkül ağacına yaslandım...
Senden yana ümidimi hiç kaybetmedim.
Biliyorum, benim olmadığım bu dünyaya,
Sen, yeniden doğacaksın...
