içimde ihtilâller mi olacaktı bir hazan zamanı..
her şeye ve aşka veda etmişken..
yorgun gözlerim, erkence, toprağa bakarken..
birden şaka gibi,
kaldırım kenarında ilgisiz açan bir papatya misali,
akıverdi çorak gönlüme, kaybettim dediğim..
vurgun bu, hazan zamanı
ihtilâl bu, göç vakti..
fikr-i sabitim oldu,
yalnızca ruhunu temaşa ettiğim o nazlı yar..
ışıl ışıl şebnemleriyle döküldü,
dökülürken yapraklarım sonbaharda..
kalakaldım sesinde, mıh gibi,
kalakaldım sende, öylece..
dünyamın ortasında,
çaresiz ve kimsesiz bir çocuk gibi..
ağlarken,
sessizce..
