Hep uzakta olan özleniyorsa, özlemenin, sevginin künhüne, özüne varılamamış demektir!
Konuyu bu şekilde yörüngesine oturttuktan sonra azıcık açarsak; öncelikle, özlemek uzakta olanadır. Bu bir evlat, eş, sevgili, anne-baba, vatan olabileceği gibi, bir cennet özlemi de olabilir...
Özlenecek bir şeylerin var, ne güzel. Kavuşmak ikinci fasıl. Önce bardağın dolu tarafını görmeli. Yani özleyen seven bir kalbin var.
Seven özleyen her kalp içinde güzel, latif duygular barındırıyor demektir. İnsan olmanın olmazsa olmazlarından...
Ömür boyu kavuşamadığı halde, sevmekten, özlemekten asla vazgeçmeyen insanlar, mahrum değil, bilakis zengin insanlardır. Kalpleri ölmemiştir. Bu duygular, karşılığında kavuşma olmasa bile kişiyi canlı tutar.
Bir de yakında olanı özlemek var. Öncelikle muhabbetullah. Yani Allah'a duyulan sevgi, saygı ve hasret/haşyet.
Sonra bu annne-baba, evlat eş olur... İnsanın yakınındakini özlemesinin anlamı biraz daha farklıdır, aşkın bir sevme biçimidir ve sevdikçe seversin, yorulmazsın, doyamazsın.
Uzaktaki yakınını ise özledikçe özlersin, kanamazsın.
Sonuç olarak özlediğin birileri, bir şeyler varsa yaşıyorsun demektir.
