Yine hayatın gri renkleri içinde, tonlamalar arası seyahatteyim...
Yine hasretinden yapılma demir parmaklıklar arasında buz kesen çaresizliklerdeyim.
Kanıyorum yine… Belki de bile bile kendimi kanatıyorum. Nasıl güzel bir renk…
Benim diyen ressam çizemez…
''Kendine övgü diziyorsun'' demezseniz, kelebek kanadı kadar narin, kırılgan, naif bir ru-hum var derim. Şair ruhlar böyledir.(Şair olamasam da!)
Bu söyleyişim kimine göre övgü...
Aslında kendimden şikâyet, yergi bu tasvirim.
Öyle riyakâr mütevazılıkla da hiç işim olmaz. İnsan kendisini bilir. Ben günahımla, sevabımla, hatalarımla kendimi biliyorum. Belki de bu yüzden sürekli çekişiyoruz ben ve içimdeki ben… İnsanın kendisi ile barışık olması için birçok şey gerek ve kıstaslar. Belki başka mektupta söz ederim.
....devamını kitabımdan okuyabilirsiniz.
