İçeride hüzünlü bir bayram akşamı gibi bayram sabahı için tetikte bekleyen, mecnun bir adam karşılayacaktı seni..." [Rüveyda'ya Mektuplar, sh:29]
Gelmedin!
Gelmediğin için ağlak ve puslu sabahlara zoraki açıldı gözlerim.
Gelmedin!
Gelmediğin için neşeli kahvaltıları birlikte hazırlayamadık.
Gelmediğin için sofralar da sabahlar gibi sessiz ve derinden iç çektiler...
Gelmedin!
Gelmediğin için vaktinden evvel gözlerimin yuvalarını doldurdu umutsuzluk ve yorgunluk...
Gelmedin!
Gelmediğin için ev hapsine aldım bu canımı...Sokaklara, caddelere ve Kentparka yasak ettim gözlerimi...
Gelmedin!
Gelseydin, birlikte açardık gözlerimizi neş'e ve şehvetle sabahlara. Yataktan çıkmak istemezdik. Ev bize yeterdi.
Evimiz seninle, sesinle, temizliğinle, dişiliğinle dolar taşardı.
Sana şarkılar söylerdim, bana şarkılar söylerdin, şiirler dinlerdin...
Gelmedin..!
Gelseydin, kalan ömrüme yeterdin. Seni önce sevgimle beslerdim, sonra da çocuğunu besleyen bir baba gibi şefkatle büyütürdüm kalbimde...
Ah Sevgili!
Gelmedin işte, gelmeyecek misin?
Tünelin ucu görünmeden gelseydin.
Gelip de şu gönlüme bayramları yaşatsaydın.
Her sabahım bayram olsaydı.
Bayram sevinçlerine karışsaydık seninle sırılsıklam...
Kederlerin üzerine perdeleri çekip, gün ışığını içimizde yaşasaydık...
Gelseydin de bayramlar bayram olsaydı...Anlamına kavuşsaydı, gözyaşlarımla yıkanmaktan kurtulsaydı...
Gelseydin, görseydin aşk ne demekmiş, nasıl yudumlanırmış kana kana...
