"Yüzüne bir tutam tebessüm serperek sokağa çıkmıştı!
Bu, içindeki acıları, ekşilikleri saklamaya yarayan çok amaçlı bir maskeydi ve en çok da lüzumsuz sorulara karşı harika bir kalkandı!
Yine aynı parktaki aynı banka oturmuş ve önceki günlerde olduğu gibi kendisini bekleyen dört ayaklı sadık dostu ile dertleşmeye koyulmuştu...
Yanında getirdiği yiyeceği bazen 'dertleşme' öncesi peşinen, bazen de sohbetin sonunda ikram ediyordu.
Bu sadık dostuna hâlâ uygun bir isim bulamadığı için kendisine kızmaya başlamıştı!
Zaten son yıllarda pek çok şeye kızdığı aklına gelince de içinde bir anafor büyüyor ve onu yutuyordu! Zira asıl bir isim, anlam bulamadığı kendi hayatıydı..!"
***
Roman nasıl yazarlar, ayrı bir kabiliyet derim. Uzun ve detaylı betimlemeler, tasvirler, mecazlar...
Fotoğraf epeydir arşivimdeydi, minik bir deneme yapmış oldum.
