Konuya nereden başlayacağımın bir planı yok aslında elimde!
Bu temaya benzer bir tema daha önce de iktibas olarak sizlerle paylaştığımı hatırlıyorum…
Mükemmel insan yoktur! Allah’ın sevgili kulları, elçileri Peygamberler dahi ‘’zelle’’ile sınanmışlar o zellelerinden bizlere ibretlik dersler ve fıkıh doğmuştur.
Beşer olduğumuz için mutlaka hatalarımız, zaaflarımız, eksiklerimiz ve güzel davranışlarımızla varız!
O paylaştığım iktibasta geçiyordu galiba örnek olarak, iyi bir devlet memuru olabilirsin ama evde berbat bir eşsindir. İyi bir öğretmen olabilirsin ama evde çocuklarına müşfik bir baba olamamışsındır ya da tersi… İyi bir romancı/şair ya da oyuncu olmuşsun ama evde son derece çekilmez, katlanılması zor hatta itici birisindir!
Kalemi güzel diye uzaklardan, hiç yüzünü görmediğiniz birine ilgi duyarsınız, hoşlanırsınız ya da seversiniz. Şayet bunu platonik bir aşka, tutkuya daha ötesi saplantıya götürürseniz, kendi hayatınızı kendi ellerinizle rehin verir, ipotek altına alırsınız. ‘’Onsuz olmaz!’’düşüncesi artık kalbinizde bir prangadır ve yaşamınızın asla gerçekliğe dönüşemeyeceğini sizin dışınızda herkes bilebilecektir. Uzaklar (kelimeler, duygulanım dışında) hiç bir zaman yakın olmayacaktır! Kaldı ki her gün yazdıklarını okuduğunuz kişinin hayatı o yazdıklarından ibaret de değildir! O da nihayetinde bir insandır, şahsi kederleri, sevinçleri…vs. Hayata dair her insan gibi sıradan monoton bir çizgisi vardır.
Siz, siz olun, hiç kimseye hak ettiğinden fazla kıymet vermeyin; vermeyin ki hayal kırıklığı yaşadığınızda düşüşünüz sert olmasın!
Sonuç olarak bizler, standart sayılabilecek insanlarız ve hiç birimiz vazgeçilmez değiliz!
Not: O bahsettiğim iktibası bulursam ya da bir dost bulursa daha sonra linkini buraya eklerim.
Jet hızıyla bulup gönderen dosta çok teşekkür ediyorum.
https://muratmesut34.blogspot.com/2015/08/ne-dersiniz.html?m=1
