Cemre gri
Avaz gri
Solgun gri
Ölgün gri...
Cemre gibi, hasretlerin, keşkelerin yüreğe attığı ilk gri. Tohum gibi, sonra tomurcuk olur, göz yaşlarıyla sular büyütürsün. Kaderin budur, ilkin anlamazsın.
Zamanla avaz gri olur, içinin caddelerinde sokaklarında... Duvarlarında yankılanıp yankılanıp vurur yüzüne sert okyanus dalgaları gibi.
Senden başka duyan olmaz. Ne ağladığını, ne ahladığını...
Yorulursun. Avazlardan sesin kısılır. Bitap, biçare ve nafile bekleyişler soldurur grini... O hep içinde canlı yaşarken ve hep özlerken...
Ölgün bir mevsim selamlar seni. "Dur bakalım! Daha bitmedi. Gitmek o kadar çabuk ve kolay değil!" der gibi sıvazlar başını. Okşanış, unuttuğun bir şey olduğundan yadırgamazsın ölgün griyi bile...
