Güçlü bir kalemim yok.
Bu sebeple diyorum ya, yazarak saçmalıyorum burada kendi kendime...
Günlüğüm gibi...
Günüm gibi, sen gibi, ben gibi, biz gibi...
Sığınılan sıcak bir ev gibi...
Kuzinenin yanına kıvrılmış bir kedi keyfi, sokakta buz tutmuş köpek gibi...
Zıtların ahenginde dans etmek gibi...
Gözlere sıvanmış merhem gibi...
Yaraları kanatmak gibi, kabuk bağlamasın diye...
Yazmazsam ölürüm, yazarsam da...
Bu karalamaların içinde, dağılmış harflerin girdabında, dokunmak, uzaklara...
Oradasın, biliyorum ya...
Bu bana yeter!
