Sondan giriş yapayım; yaşadığım şehre nankör değilsem de benzemek istemem.
Kalabalık, kaba ve gürültücü kentler bana göre değil. (Şehir ile kent arasındaki farkı sevgili Haşmet Babaoğlu'na sorun.)
Bu kentin farklı bir ilçesinde belki de daha huzurlu olabilirdim. Hele bu sokak boğuyor bizi!
Gece 01.45'lere kadar balkonda, kapı önünde sesini hiç kısmadan konuşan, (sohbet/muhabbet eden demiyorum, kelimelerin kökenine epistemolojik açıdan da büyük ayıp olur) o saatte tıb bilgisi satan (!) ama görgü fakiri, başkalarına saygısız insanların, insanca uyarıldıklarında da insanlık dışı hallerinin çoğaldığı bu dünya, yakında hepimizi topyekûn silkelese gerek, çünkü çok azdık!
Ne maskeli, temassız günlerden, ne 7 ilimizi yerle yeksan eden o korkunç depremler, ne önü alınamaz anormal pahalılıktan ders ve ibret almıyoruz.
Adam kendisinden yol isteyen taksiye yol veriyor, tam aynı hizaya gelirken taksiyi sıkıştırmaya başlıyor, sonrasında kamyonetten 3 eşkiya inip taksi şoförünü müşterilerinin yanında dövüyorlar. Peki sebep?
Bu çağ, sebep-sonuç ilişkisini, mantık-akıl, iz'an-insaf bağlamından çoktan koparttı. Unutmayalım kural çok açık:"Merhamet etmeyene merhamet olunmaz." Biz böyle birbirimize saygısız, merhametsiz oldukça, Allah da bize merhamet etmeyecektir...
"Bir şehre ait olmak, yaşadığın yeri benimsemek, içselleştirmek önemlidir."
Şiirimsi başka şeyler yazacaktım, kalem yine beni dinlemedi.
Ne bu şehri ne de yaşadığım bu çağı içselleştirmem, razı olmam mümkün görünmüyor.
Ahir zaman fitnelerine bulaşmadan, hayırlısıyla bi öleydik...
