Zor bir sual.
Bunu bir zaman kendime defalarca sordum, sonra ''bildiğin şeyi sorup durma!'' dedim.
Belki de yalnızlığı seviyorum, tek oluştan şikâyetim yok.
Belki de ''derin ahlar'' sebebi ile bu halim kendimden kendime bir ceza...
Belki de hebaya gitmiş sevilerimin ardından gelen küskünlük hali...
''Aşık kadınlar'' onlardan özür diliyorum. Aşktan da...
Belki de çırpındıran çaresiz bir sevda...
Aşk başlıbaşına yetmez, sevmek yetmez. Anlaşmak, anlaşılıp kıymet görmek ve o kıymeti karşılıklı hiç kaybetmemek gerek.
İnsan öyle bir yere varıyor ki, o yer artık aşka farklı bir tanım, bakış getiriyor.
"Leyla'dan Mevla'ya'' makamına erişemesek de hissediyoruz.
Baki O, vefa O, şefkat, merhamet O...Kerem ve lütuf Onda...
Binler hatamızı yüzümüze vurmadan, hatta ima bile etmeden elimizi bırakmayan O...
Menfaate ihtiyacı olmadan kapısını son nefese kadar açık tutan O...
Hakiki aşk Onun katında, Ondan...
Onun aşkına erişemesek de hissediyoruz ve biliyoruz ki erenler o aşkla erdiler...
Allah azze ve celle...
