Zamanın geldiğim noktasında artık kimselere ''seni seviyorum''diyemez oldum!
Her deyiş bana pahalıya mâl oldu...
Nasılsa seviyor diyerek, kimi fazla şımardı, kimisi ağırdan aldı, kimi küçümsedi, kimi de önemsemedi...
Bu, ister bir çocuk, isterse yakın bir canım, isterse aşkla bağlandığım bir kadın olsun...
Ne vakit ''seni seviyorum''desem, o sevgim sanki dediğim andan itibaren erozyona uğramaya başladı... ''Çantada keklik'' idim nasılsa, ''kıyımsızdım'' ve kolay kolay ''gidemezdim'' nasılsa...
Ne vakit ''seni seviyorum''diyecek olsam, sanki veda çanları çalmaya başlar oldu...
Her ''seni seviyorum''deyiş, ''sen de herkes gibisin''e evrildi...
Gün geldi, an geldi, ''seni seviyorum'' yalnızca gözlerimden, gönlüme sessizce süzülen bir ırmak oldu.
Dilim lâl, gönlümse avazlarca bir volkan...
Galiba ben, sevince çok dolu dolu, taşkın seviyor ve bunu fazlasıyla gösteriyorum. Fedâkârlıkta sınır tanımıyorum...
Dilimdeki vedalar bir türlü gönlümde onay bulmuyor. Kin tutmayı bilmeyen bu adam artık kimselere ''seni seviyorum''diyemiyor...
Seni seviyorum
diyemiyorum...
