Hayatta sevdadan yana,
Son bir şansım bile kalmamışken,
Varlığını, ruhunu, nefesini tattıktan sonra,
İmkânsız olduğunu fısıldadı kaderim kulağıma..
Gücüm kalmamıştı artık aşka..
Bahanesi olmalıydı bir şekilde,
Kendimi senden,seni kendimden
Mahrum bırakıp,
Yokluğa düşüşümün...
Bugün avare dolaştım sokaklarda,
Kulaklığımda çaresizliğimi anlatan bedbaht şarkılar..!
Sonbahar rüzgârı okşadı bir ara yüzümü,
Sen sandım, irkildim..!
Gözyaşlarımı yüreğime akıttım,
Yetim bir çocuk gibi dudaklarımı bükerek...
Ağladıkça daha bir yalnız,
Daha bir sensiz kaldım,
Düğüm olmuştum sana,
Düğüm oldu, sensizlik boğazımda,
Çalan şarkıya bile eşlik edemedim..
Sen neler bekledin benden,
Ben işte sonunda bir bahane ile kaçtım senden!
Kaçtım aşktan...
Kaçmıştım çünkü, senden çok önce yaşamaktan...
Işıltısı kayboldu gözlerimin.
Anladım ki, kalbimin aşka bakan penceresi,
Umutsuzluk tuğlalarıyla örülüp, kapanmış...
Bu yüzden karanlığıma, kimseleri ortak etmeyişim...
Dalgınım çok,
Kuru kahveyi cezve yerine fincana,
Aşkımı da sen diye, gönül mahzenime döktüm..
Damla damla...
