Bu sessizlik, alışılamayacak, aşılamayacak kadar hazin...
İnsan hayatta bazı şeylere alışamaz, mesela başının altında yastık yerine taşla uyuyamazsın...
O kalp ağrısıyla nasıl uyuyacak, nefes alacaksın...
Her nefes alış-verişte içine içine saplanacak bir sızı o...
İnsan bazı şeylere alışamaz, onlarla yaşamayı öğrenir...
Ve bazı öğrenmelerin maliyetini bu dünyada lügâtler tarif edemez...
Bu sessizlik, anlatılamayacak bir parmaklıkta müebbet, neyse ki gardiyanım bana bakan gözlerin...
