Mutlu şeyler birer birer firar ettiler...
Geceler istila etti gündüzleri,
Gündüzler güneşlerini kaybettiler...
Sen gidince, donuk ve durgun bir dünya kuruldu.
Griden hallice siyaha yakın renkler gözlerime savruldu...
Çocuksu neş'eler, yaşam sevinci yok oldu...
İnsanlar güne başlamadan yorgundu...
Sonra savaşlar oldu, günahsız masumlar vuruldu!
Seller, depremler, aşkzedeler!..
Meydan aforizma çöplüğü,
Evlerine kaçtı güzel çehreler...
Sen gidince, o eski yağmurlar da gittiler.
Hani çisil çisil, insan yüzünü ve toprağı okşayan,
Gökkuşaklı yağmurlar...
Nasıl da güzeldi içimize yaydıkları parfümleri...
Sen gidince, içimde bir ben öldü, sessizce...
